In de laatste blog kwam de Tussentijdse Toets kort aan de orde. Niet alleen is het fijn om een beetje te weten wat je kunt verwachten tijdens het echte rijexamen, er valt ook met de toets ook wel degelijk iets te winnen: je kunt vrijstelling krijgen van de bijzondere verrichtingen als je tijdens je tussentijdse toets al laat zien dat je een auto – soort van – kunt parkeren zonder mensen, dieren of lantaarnpalen te raken. Aanradertje. Zelfs mij lukte het! Tijdens het echte examen – een maand of twee later – hoefde ik ‘alleen nog maar’ te laten zien dat ik veilig kon autorijden… Maar dat ging helaas nog wel even mis. <enter onheilspellende muziek>
Op de dag van mijn eerste rijexamen was ik erg nerveus. Te nerveus. Zwetende handen, suizende oren, koude rillingen; dat werk. Het begon al tijdens het ritje vooraf: Jelmer deed zijn best me op mijn gemak te stellen, maar ik kon mijn hoofd er niet echt bij houden. De ontmoeting met de examinator en het gesprekje vooraf kan ik me niet eens meer herinneren. Terug in de auto was de kortsluiting in mijn hoofd compleet. Jelmer zat op de achterbank voor de mental support en de nodige koetjes-en-kalfjespraat, de examinator nam naast mij plaats. Daarna begon ik – ik kan het niet mooier maken – aan een soort van dollemansrit.
Je leest het goed: tijdens het lessen reed ik bijna altijd te langzaam, te voorzichtig en te twijfelachtig. En nu – op mijn examen – deed ik gek genoeg opeens preciés het tegenovergestelde: IK REED OVERAL TE HARD. Ik stoof op rotondes af, haalde lekker assertief en compleet onnodig in en zat fietsers en brommers op de hielen. Hoogtepuntje van de rit: dertig kilometer te hard onder een viaduct door crossen omdat ik (Joost mag weten waarom) per se een stadsbus wilde inhalen. Jelmers rolde nog net niet heen en weer op de achterbank. De examinator leek zich de hele tijd een beetje schrap te zetten. We waren wel lekker snel terug bij het CBR.
Daar kreeg ik geheel volgens verwachting te horen dat ik niet geslaagd was. Vanwege mijn te pittige rijstijl. Te pittig! Ik! Iedereen was verbaasd, mezelf inclusief. Tijdens het ritje naar huis (Jelmer achter het stuur – thank god) kwam ik pas een beetje bij zinnen.
“Nou, zo rijd je tijdens de lessen nóóit!” zei Jelmer. “Was je zo zenuwachtig?”
“Ik wilde het gewoon zo snel mogelijk achter de rug hebben. Denk ik.”
“… Door heel hard te gaan.”
“WEET IK VEEL!!!1”
“We gaan daar even iets anders op verzinnen. Geen zorgen.”
“Drugs?”
“Nou ja, er is ook zoiets als een faalangstexamen. Maar eerst bijkomen.”
Eenmaal thuis belde ik mijn moeder op om te vertellen dat ik gezakt was. Op te hard rijden. Die had ze niet zien aankomen. Ik kon er zelf ook wel een beetje om lachen, maar eerlijk is eerlijk: het was best moeilijk om na het mislukte rijexamen de rijlessen weer op te pakken. Er lag te veel druk op. Daarom heb ik een korte pauze ingelast. Pas toen ikzelf (net als mijn familie en vrienden) héél hard kon schaterlachen om het feit dat ik – ik, nota bene – gezakt was op te hárd rijden, ben ik weer in de auto gestapt. En hoe. Stay tuned.
